Σκόρπιες σκέψεις...
Από το ένδοξο 2004 στο κόστος των μαλακών πλαστικών και στην πάταξη της υπερβολικής ταχύτητας.Ήταν κοινή προσδοκία ότι η καλή εικόνα που έβγαλε η Ελλάδα στην Ολυμπιάδα θα μπορούσε στη συνέχεια να αξιοποιηθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ένας από αυτούς θα μπορούσε να έχει να κάνει με τη διοργάνωση των δημοσιογραφικών παρουσιάσεων των νέων μοντέλων της αυτοκινητοβιομηχανίας. Με δεδομένες τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες της χώρας μας, θα ήταν δυνατό να «κλέψουμε» ένα μερίδιο από τα λανσαρίσματα που κατά κύριο λόγο πραγματοποιούνται στη νότια Γαλλία, την Ισπανία ή την Πορτογαλία. Η ύπαρξη, πλέον, των κατάλληλων υποδομών (νέο αεροδρόμιο, βελτιωμένο οδικό δίκτυο, σύγχρονες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις) θα μπορούσε να καταστήσει την Ελλάδα την ιδανική εναλλακτική λύση απέναντι στις πολυφορεμένες επιλογές της υπόλοιπης Ευρώπης.
Όντως, αμέσως μετά το 2004 πραγματοποιήθηκαν κάμποσες παρουσιάσεις, που όμως, αντί με τον καιρό να πολλαπλασιάζονται, ατόνησαν για διάφορους λόγους, οι οποίοι σχετίζονται με την ελληνική πραγματικότητα. Έτσι, για παράδειγμα, οι ξενοδόχοι, προκειμένου να φιλοξενήσουν μια παρουσίαση (ακόμα και στο μέσο του χειμώνα), άρχισαν να ζητούν τα μαλλιά της κεφαλής τους, ενώ ουκ ολίγα ήταν τα προβλήματα από τις καθημερινές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας, από τις οποίες υπέφεραν και οι πρόσφατες πανευρωπαϊκές δημοσιογραφικές παρουσιάσεις του Chevrolet Spark και της ανανεωμένης Skoda Fabia. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατο ταξίδι μας, πέρα από τις αναμενόμενες ερωτήσεις των ξένων συναδέλφων μας για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, οι περισσότεροι ανησυχούσαν σε σχέση με το πόσο ασφαλής είναι κάποιος που σκοπεύει να ταξιδέψει στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι οι δρόμοι μας μεταμορφώνονται καθημερινά σε πεδίο μάχης.
Σε προσωπικό επίπεδο, αν γίνονταν περισσότερες παρουσιάσεις στην Ελλάδα, θα γλιτώναμε μερικά από τα εξουθενωτικά ταξίδια, που στην πλειονότητά τους περιλαμβάνουν... γαλατάδικη αναχώρηση και μεταμεσονύκτια επιστροφή την επόμενη ημέρα. Με τέτοιο πρόγραμμα το μεγαλύτερο άγχος σου είναι τελικά πώς να κρατηθείς ξύπνιος στο μέσο της βαρετής παρουσίασης, που κλείνει συνήθως το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας. Κι αν τα εταιρικά powerpoint με τις προϊοντικές αναλύσεις και συγκρίσεις σε σχέση με τα ανταγωνιστικά μοντέλα θα μπορούσαν να αποτελούν το ιδανικό φάρμακο για κάποιον που πάσχει από αϋπνία, το δείπνο που ακολουθεί αποδεικνύεται πολλές φορές πιο ενδιαφέρον, όχι τόσο από γευστική άποψη, αλλά γιατί κάποιο στέλεχος της εταιρείας που τυχόν βρίσκεται στο τραπέζι είναι πρόθυμο να μοιραστεί τις γνώσεις του και ίσως κάποιες «εσωτερικές» πληροφορίες.
Τις προάλλες η βραδιά προμηνυόταν μάλλον αδιάφορη, καθώς δίπλα μας καθόταν κάποιος που έχει σχέση με τα οικονομικά. Για την ακρίβεια, η δουλειά του είναι να... κόβει τις ορέξεις των σχεδιαστών και των μηχανικών, προκειμένου ένα μοντέλο να παράγει κέρδος. Είναι εκείνος, δηλαδή, που έχει τον τελικό λόγο για τις τεχνολογίες, τα υλικά και τις μεθόδους παραγωγής που θα εφαρμόζονται σε ένα νέο αυτοκίνητο. Και βέβαια ακόμα και το τελευταίο σεντς που εξοικονομείται έχει σημασία για ένα αυτοκίνητο που μπορεί να παραχθεί σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Εντούτοις, ξαφνιαστήκαμε όταν άρχισε με προθυμία να απαντάει στις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις μας. Έτσι, για παράδειγμα, πληροφορηθήκαμε ότι το πραγματικό κόστος ενός σουπερμίνι ή μικρομεσαίου μοντέλου κυμαίνεται από 6.000 μέχρι 9.000 ευρώ, με τον κινητήρα και το σύστημα μετάδοσης να αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του. Αυτό το κόστος αυξάνεται κατά περίπου 35% εξαιτίας των εξόδων διανομής (μεταφορά, προώθηση, κόστος αντιπροσώπου κτλ.). Η συμμετοχή των εργατικών στο τελικό κόστος είναι μικρότερη από ό,τι θα περίμενε ίσως κάποιος - το πολύ 500 ευρώ. Με τη μεταφορά της παραγωγής σε μια χώρα με χαμηλό εργατικό κόστος, το ποσό αυτό θα μπορούσε να πέσει στα 200, με ανάλογο όμως ρίσκο ως προς την ποιότητα κατασκευής. Τέλος, όσον αφορά τα υλικά του ταμπλό, η επιλογή μαλακότερων πλαστικών δεν κοστίζει πάνω από 10 με 15 ευρώ, αλλά χρειάζεται διαφορετικός εξοπλισμός, η απόκτηση του οποίου φτάνει το 1 εκατ. ευρώ.
Η κουβέντα στη συνέχεια περιστράφηκε στο προσφιλές θέμα των ορίων ταχύτητας. «Η σύζυγός μου», είπε, «συνελήφθη κάπου στο Λονδίνο να κινείται με 35 μίλια την ώρα σε ζώνη 30 μιλίων. Αντί του προστίμου, μπορούσε να επιλέξει να παρακολουθήσει μια 4ωρη ομιλία για τις αρνητικές συνέπειες της ταχύτητας! Η πρόταση αυτή δε γίνεται σε όσους ξεπερνούν το όριο κατά 10 μ.α.ώ. Θεωρούνται χαμένες περιπτώσεις... Όταν επέστρεψε, μου είπε ότι ήταν μέγα λάθος που δεν πλήρωσε την κλήση...». Ανάλογες τακτικές υιοθετούνται σε άλλες χώρες. Ένας Πολωνός συνάδελφος αναγκάστηκε να παρακολουθήσει μια αντίστοιχη... 7ωρη ομιλία. Μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκε το παράδειγμα ότι η διάσχιση μιας γέφυρας της πόλης με διπλάσια ταχύτητα από το όριο έχει ως αποτέλεσμα χρονικό κέρδος μόλις 30 δλ. Ο ομιλητής ρώτησε ειρωνικά την τάξη των παραβατών πώς σκόπευαν να αξιοποιήσουν όλον αυτόν το χρόνο. «Για να κρυώσω το τούρμπο...» απάντησε εμφατικά ο συνάδελφος..._ Μ. Σ.